Ο έρωτας μου πάντα ξενιτιά
λιμάνια πέρασα μα δείχναν όλα ίδια.
Δεν έδενα, δε μάζευα πανιά
στο νου μου χάρτες είχα και ταξίδια.
Κι ήταν φορές που το πολύ έμοιαζε λίγο
θα μείνω έλεγα κι ήξερα πως θα φύγω.
Ο έρωτας μου πάντα ξενιτιά
κι ένα σκαρί που πότισε αλμύρα.
Δεν μπόρεσε κι ας έπιασε στεριά
να αλλάξει τα γραμμένα και τη μοίρα.
Κάθε βραδιά το όνειρο ξεθάβει
μια χούφτα θάλασσα κι ένα παλιό καράβι.
Ο έρωτας σου μόνο ξενιτιά
σπασμένες άγκυρες κι αστέρια για πυξίδα.
Δε θέλω να μου λύσουν τη γητειά
τη ξενιτιά σου θέλω για πατρίδα.
Κι είναι φορές που με τρομάζει η ζωή σου
μα εγώ ζωή λέω τη ζωή μόνο μαζί σου.
Κι ήταν φορές που το πολύ έμοιαζε λίγο
θα μείνω έλεγα κι ήξερα πως θα φύγω.
|
O érotas mu pánta ksenitiá
limánia pérasa ma dichnan óla ídia.
Den édena, de mázeva paniá
sto nu mu chártes icha ke taksídia.
Ki ítan forés pu to polí émiaze lígo
tha mino élega ki íksera pos tha fígo.
O érotas mu pánta ksenitiá
ki éna skarí pu pótise almíra.
Den bórese ki as épiase steriá
na alláksi ta gramména ke ti mira.
Káthe vradiá to óniro ksethávi
mia chufta thálassa ki éna palió karávi.
O érotas su móno ksenitiá
spasménes ágkires ki astéria gia piksída.
De thélo na mu lísun ti gitiá
ti ksenitiá su thélo gia patrída.
Ki ine forés pu me tromázi i zoí su
ma egó zoí léo ti zoí móno mazí su.
Ki ítan forés pu to polí émiaze lígo
tha mino élega ki íksera pos tha fígo.
|