|
Μου στοιχίζει που ανοίγει ο καιρός κι ανθίζει η γη
Και στο γκρίζο σύννεφό σου ψάχνω για μια διαφυγή
Μου στοιχίζει που πλημμύρες με κυκλώνουν διαρκώς
Που αρνείσαι να με σώσεις κι ας το θέλω διακαώς
Μου στοιχίζει που αντέχεις να μ’ αποχωρίζεσαι
Που μια συνοικία απέχεις και δεν εμφανίζεσαι
Μου στοιχίζει που ‘μαι λιώμα πίνοντας τα χρόνια μας
Που θα πέφτεις μ’ άλλο σώμα πάνω στα σεντόνια μας
Μου στοιχίζει που ‘ναι κάποιοι που αγαπιούνται δυνατά
Που μικραίνουν αποστάσεις με το λίγο πιο κοντά
Μου στοιχίζει που σε βλέπω σε αναρτήσεις να γελάς
Που σε φίλους μας πηγαίνεις μα για μένα δε μιλάς
Μου στοιχίζει που σε δρόμους σου κρυφά σου σε γυρεύω
Που τον ξέχασα τον τρόπο το θυμό μου να γιατρεύω
|
Mu stichízi pu anigi o kerós ki anthízi i gi
Ke sto gkrízo sínnefó su psáchno gia mia diafigí
Mu stichízi pu plimmíres me kiklónun diarkós
Pu arnise na me sósis ki as to thélo diakaós
Mu stichízi pu antéchis na m’ apochorízese
Pu mia sinikía apéchis ke den emfanízese
Mu stichízi pu ‘me lióma pínontas ta chrónia mas
Pu tha péftis m’ állo sóma páno sta sentónia mas
Mu stichízi pu ‘ne kápii pu agapiunte dinatá
Pu mikrenun apostásis me to lígo pio kontá
Mu stichízi pu se vlépo se anartísis na gelás
Pu se fílus mas pigenis ma gia ména de milás
Mu stichízi pu se drómus su krifá su se girevo
Pu ton kséchasa ton trópo to thimó mu na giatrevo
|
