Σβήσαν οι τρέλες των παλιών μες στο σκοτάδι
κι οι αναμνήσεις των φιλιών σβήσαν
στις άκρες των χειλιών με κοκκινάδι
κι έχω παράπονο πνιχτό λύπες κοπάδι
σ’ έρωτες νέους να ριχτώ, κι όμως μου φαίνεται
φριχτό να σε χωριστώ
Μπορεί και να μη σ’ αγαπώ
μα σ’ έχω τόσο συνηθίσει
που ξέρε το κι ας μη στο πω
όσο και να μη σ’ αγαπώ
όλα για μας δεν έχουν σβήσει
Τι κι αν δεν είμαστε εραστές
κι αν η καρδιά μας δε χτυπάει
δε θα χωρίσουμε ποτέ
εσυνηθίσαμε και πάει
|
Svísan i tréles ton palión mes sto skotádi
ki i anamnísis ton filión svísan
stis ákres ton chilión me kokkinádi
ki écho parápono pnichtó lípes kopádi
s’ érotes néus na richtó, ki ómos mu fenete
frichtó na se choristó
Bori ke na mi s’ agapó
ma s’ écho tóso sinithísi
pu ksére to ki as mi sto po
óso ke na mi s’ agapó
óla gia mas den échun svísi
Ti ki an den imaste erastés
ki an i kardiá mas de chtipái
de tha chorísume poté
esinithísame ke pái
|