Να φύσαγε ένας άνεμος μες στης καρδιάς τα φύλλα
να σ’ έπαιρνε στα πέρατα του κόσμου, μακριά.
Να φύσαγε ένας άνεμος να χτύπαγε τη μοίρα
που σ’ έφερε στο δρόμο μου εκείνη τη βραδιά.
Πως θα πάρεις, πες μου, πίσω τόσα σ’ αγαπώ
πως ζητάς να συνεχίσω αν δεν είσαι εδώ.
Πίστεψα στον έρωτα σου μ’ άνεμος κι αυτός
τα δικά μου πια δικά σου, πως να ζήσω πως.
Να φύσαγε ένας άνεμος απ’ του μυαλού τα βάθη
να έφτιαχνε τα λάθη μου, να ‘κανα το σωστό.
Να φύσαγε ένας άνεμος και η καρδιά να μάθει
αδύναμο το σ’ αγαπώ αν δεν το ζουν κι οι δυο.
Πως θα πάρεις, πες μου, πίσω τόσα σ’ αγαπώ
πως ζητάς να συνεχίσω αν δεν είσαι εδώ.
Πίστεψα στον έρωτα σου μ’ άνεμος κι αυτός
τα δικά μου πια δικά σου, πως να ζήσω πως.
|
Na físage énas ánemos mes stis kardiás ta fílla
na s’ éperne sta pérata tu kósmu, makriá.
Na físage énas ánemos na chtípage ti mira
pu s’ éfere sto drómo mu ekini ti vradiá.
Pos tha páris, pes mu, píso tósa s’ agapó
pos zitás na sinechíso an den ise edó.
Pístepsa ston érota su m’ ánemos ki aftós
ta diká mu pia diká su, pos na zíso pos.
Na físage énas ánemos ap’ tu mialu ta váthi
na éftiachne ta láthi mu, na ‘kana to sostó.
Na físage énas ánemos ke i kardiá na máthi
adínamo to s’ agapó an den to zun ki i dio.
Pos tha páris, pes mu, píso tósa s’ agapó
pos zitás na sinechíso an den ise edó.
Pístepsa ston érota su m’ ánemos ki aftós
ta diká mu pia diká su, pos na zíso pos.
|