Με τ’ άσπρο σου πουκάμισο,
το μαύρο παντελόνι,
λιγνό παλικαράκι μου,
καμιά δε σου γλιτώνει.
Καμιά δε σου γλιτώνει
κι εμένα ποιος με σώνει.
Ανηφοριές κατηφοριές
πέρασα για να σε βρω χτες.
Σε βρήκα στην ακρογιαλιά, αγάπη μου,
μα δε με πήρες αγκαλιά.
Για τ’ άσπρο σου πουκάμισο
ανοίγουνε οι πόρτες.
Λιγνό παλικαράκι μου,
πως μ’ αγαπάς μου το ’πες.
Έλα ξανά σαν τότες,
πως μ’ αγαπάς μου το ’πες.
Ανηφοριές κατηφοριές
πέρασα για να σε βρω χτες.
Σε βρήκα στην ακρογιαλιά, αγάπη μου,
μα δε με πήρες αγκαλιά.
|
Me t’ áspro su pukámiso,
to mavro pantelóni,
lignó palikaráki mu,
kamiá de su glitóni.
Kamiá de su glitóni
ki eména pios me sóni.
Aniforiés katiforiés
pérasa gia na se vro chtes.
Se vríka stin akrogialiá, agápi mu,
ma de me píres agkaliá.
Gia t’ áspro su pukámiso
anigune i pórtes.
Lignó palikaráki mu,
pos m’ agapás mu to ’pes.
Έla ksaná san tótes,
pos m’ agapás mu to ’pes.
Aniforiés katiforiés
pérasa gia na se vro chtes.
Se vríka stin akrogialiá, agápi mu,
ma de me píres agkaliá.
|