Ήταν ένας φτωχός με πολλά παιδιά που δούλευαν με τη γυναίκα του
όλη μέρα. Κάθε βράδυ που ήταν κουρασμένοι ήθελαν να φάνε το
ψωμάκι τους ήσυχα κι αναπαμένα και πριν να πιάσει ο πατέρας τη
λύρα του, να χορεύουν τα παιδιά και να περνούν ζωή χαρισάμενη.
Δίπλα καθόταν ένας πλούσιος και σαν άκουγε κάθε βράδυ τα γέλια
και τις χαρές του φτωχού παραξενευόταν.
– Πως εγώ μαθές δεν είμαι ευχαριστημένος κι αναπαμένος σαν αυτόν.
Όλη μέρα δουλειά και το βράδυ γλέντι, λέει.
Να του δώσω θέλω γρόσια, να δω τι θα τα κάνει.
Πάει, βρίσκει το φτωχό και του λέει:
– Επειδή σε ξέρω τίμιο άνθρωπο, να! σου δίνω χίλια γρόσια
ν’ ανοίξεις πραμάτεια, ό,τι θες κι αν πλουτίσεις μου τα δίνεις
ειδεμή σου τα χαρίζω.
Όλη μέρα πια ο φτωχός εσυλλογιόταν τι να τα κάνει τόσα γρόσια.
Τα φέρνει από δω, τα φέρνει από κει,
– ν’ ανοίξω πραματευτάδικο; να τα βάλλω στον τόκο; να πάρω αμπελοχώραφα;
Έρχεται το βράδυ, ούτε λύρα να πιάσει… μιλιά … κιχ δεν έκαναν τα παιδιά του. Να γελάσουν; τα μάλωνε.
Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι απ’ τη συλλογή. Την άλλη μέρα ούτε σε
μεροκάματο να πάει, ούτε πουθενά έξω από τη συλλογή. Τον ερωτάει
η γυναίκα του τι έχει. Να το κάνει να γελάσει. Αυτός την εμάλωσε.
Να τον αφήσει ήσυχο.
Ο πλούσιος περνά μια βραδιά, περνά άλλη, περνούν τρεις,
ούτε λύρα ν’ ακούσει, ούτε γέλια, ούτε χορό των παιδιών.
Το πρωί βλέπει το φτωχό να έρχεται:
– Να χριστιανέ, πάρε τα γρόσια σου κι ούτε αυτά θέλω, ούτε τη
σκοτούρα τους.
Από τότε πάλι στο σπίτι του χαρούμενος ο φτωχός, έπαιζε τη λύρα,
χόρευαν τα παιδιά του σαν και πρώτα και τ’ άλλο πρωί πάλι στη δουλειά.
|
Ήtan énas ftochós me pollá pediá pu dulevan me ti gineka tu
óli méra. Káthe vrádi pu ítan kurasméni íthelan na fáne to
psomáki tus ísicha ki anapaména ke prin na piási o patéras ti
líra tu, na chorevun ta pediá ke na pernun zoí charisámeni.
Dípla kathótan énas plusios ke san ákuge káthe vrádi ta gélia
ke tis charés tu ftochu paraksenevótan.
– Pos egó mathés den ime efcharistiménos ki anapaménos san aftón.
Όli méra duliá ke to vrádi glénti, léi.
Na tu dóso thélo grósia, na do ti tha ta káni.
Pái, vríski to ftochó ke tu léi:
– Epidí se kséro tímio ánthropo, na! su díno chília grósia
n’ aniksis pramátia, ó,ti thes ki an plutísis mu ta dínis
idemí su ta charízo.
Όli méra pia o ftochós esillogiótan ti na ta káni tósa grósia.
Ta férni apó do, ta férni apó ki,
– n’ anikso pramateftádiko; na ta vállo ston tóko; na páro abelochórafa;
Έrchete to vrádi, ute líra na piási… miliá … kich den ékanan ta pediá tu. Na gelásun; ta málone.
Όli níchta den éklise máti ap’ ti sillogí. Tin álli méra ute se
merokámato na pái, ute puthená ékso apó ti sillogí. Ton erotái
i gineka tu ti échi. Na to káni na gelási. Aftós tin emálose.
Na ton afísi ísicho.
O plusios perná mia vradiá, perná álli, pernun tris,
ute líra n’ akusi, ute gélia, ute choró ton pedión.
To pri vlépi to ftochó na érchete:
– Na christiané, páre ta grósia su ki ute aftá thélo, ute ti
skotura tus.
Apó tóte páli sto spíti tu charumenos o ftochós, épeze ti líra,
chórevan ta pediá tu san ke próta ke t’ állo pri páli sti duliá.
|