|
Πολλούς έχουν τρελάνει δυο μαύρα μάτια
πολλοί καταστράφηκαν για γαλανά
πολλές καρδιές τα γκρίζα κάναν κομμάτια
μα εγώ φοβάμαι τα καστανά!
Αυτά μου έλεγ’ ένας φίλος μου ένα βράδυ
κι εγώ γελούσα ειρωνικά
ως που ένα βλέμμα καστανό γλυκό σαν χάδι
μια μέρα μ’ έκανε να πω σπαραχτικά
Σε μια ζωή καταστραμμένη
από τον έρωτα μιας καστανής
σε μια ζωή που δε σου μένει
παρά να κλαις και να πονείς
Σε μια ζωή τυραννισμένη
που δίχως λόγο πια διαβαίνει
ζωή πεζή, ζωή χαμένη
να ζει κανείς ή να μη ζει
Πόσες φορές δεν είπα να βρω ένα τρόπο
να μη ξυπνήσω πλέον κάποιο πρωί
μα δεν το θέλω, μήπως της κάνω κόπο
να με θυμάται μες στη ζωή!
Όχι! Δε θέλω τα ματάκια της να κλάψουν
για μένα ούτε μισή στιγμή
ας παν χαρούμενα κι αλλού φωτιές ν’ ανάψουν
κι ας περισσέψουνε για μένα οι λυγμοί.
|
Pollus échun treláni dio mavra mátia
polli katastráfikan gia galaná
pollés kardiés ta gkríza kánan kommátia
ma egó fováme ta kastaná!
Aftá mu éleg’ énas fílos mu éna vrádi
ki egó gelusa ironiká
os pu éna vlémma kastanó glikó san chádi
mia méra m’ ékane na po sparachtiká
Se mia zoí katastramméni
apó ton érota mias kastanís
se mia zoí pu de su méni
pará na kles ke na ponis
Se mia zoí tirannisméni
pu díchos lógo pia diaveni
zoí pezí, zoí chaméni
na zi kanis í na mi zi
Póses forés den ipa na vro éna trópo
na mi ksipníso pléon kápio pri
ma den to thélo, mípos tis káno kópo
na me thimáte mes sti zoí!
Όchi! De thélo ta matákia tis na klápsun
gia ména ute misí stigmí
as pan charumena ki allu fotiés n’ anápsun
ki as perissépsune gia ména i ligmi.
|
