Αγάπη δεν υπάρχει πια,
μονάχα η στάχτη απ’ τη φωτιά,
πάντα νυχτώνει και ξημερώνει
χωρίς κα `να σκοπό,
κι όσοι με δούνε και με ρωτούνε,
δεν ξέρω τι να πω.
Νύχτα με δίχως όνειρα,
καρδιά χωρίς αγάπη,
μοιάζω σαν έρημο πουλί
και σαν τον λιποτάκτη,
απ’ της αγάπης τη φωτιά
έμεινε μόνο η στάχτη.
Αγάπη δεν υπάρχει πια,
μονάχα η στάχτη απ’ τη φωτιά.
Λιμάνι δεν υπάρχει πια,
μονάχα φουρτούνα στην καρδιά,
καράβι ξένο και ξεχασμένο
μπρος στο μουράγιο του,
έχει αράξει γιατί έχει χάσει
τον καπετάνιο του.
Νύχτα με δίχως όνειρα,
καρδιά χωρίς αγάπη,
μοιάζω σαν έρημο πουλί
και σαν τον λιποτάκτη,
απ’ της αγάπης τη φωτιά
έμεινε μόνο η στάχτη.
Αγάπη δεν υπάρχει πια,
μονάχα η στάχτη απ’ τη φωτιά.
|
Agápi den ipárchi pia,
monácha i stáchti ap’ ti fotiá,
pánta nichtóni ke ksimeróni
chorís ka `na skopó,
ki ósi me dune ke me rotune,
den kséro ti na po.
Níchta me díchos ónira,
kardiá chorís agápi,
miázo san érimo pulí
ke san ton lipotákti,
ap’ tis agápis ti fotiá
émine móno i stáchti.
Agápi den ipárchi pia,
monácha i stáchti ap’ ti fotiá.
Limáni den ipárchi pia,
monácha furtuna stin kardiá,
karávi kséno ke ksechasméno
bros sto murágio tu,
échi aráksi giatí échi chási
ton kapetánio tu.
Níchta me díchos ónira,
kardiá chorís agápi,
miázo san érimo pulí
ke san ton lipotákti,
ap’ tis agápis ti fotiá
émine móno i stáchti.
Agápi den ipárchi pia,
monácha i stáchti ap’ ti fotiá.
|