Θα πιω τη νύχτα τη θολή
στο ραγισμένο το γυαλί να φτιάξω κέφια,
είν’ η ματιά σου σιωπηλή
μα το κορμί σου απειλή, βαράτε ντέφια.
Να `ρθω κοντά σου δεν μπορώ,
τα δαχτυλίδια που φορώ μ’ έχουν δεμένη,
είν’ όλα σίδερα βαριά
που φυλακίζουν τη φωτιά την αναμμένη.
Θα πιω τη νύχτα τη θολή
στο ραγισμένο το γυαλί, με τα “θυμάσαι”,
όταν μαζί του θα βρεθώ,
στην αγκαλιά του όταν χαθώ μέσα μου θα `σαι.
|
Tha pio ti níchta ti tholí
sto ragisméno to gialí na ftiákso kéfia,
in’ i matiá su siopilí
ma to kormí su apilí, varáte ntéfia.
Na `rtho kontá su den boró,
ta dachtilídia pu foró m’ échun deméni,
in’ óla sídera variá
pu filakízun ti fotiá tin anamméni.
Tha pio ti níchta ti tholí
sto ragisméno to gialí, me ta “thimáse”,
ótan mazí tu tha vrethó,
stin agkaliá tu ótan chathó mésa mu tha `se.
|