Μια γλυκιά σιωπή μες στον κήπο ανθεί,
τα άστρα με οδηγούν ως την αυγή,
αχ και να ξέρες πόσο σ’ αγαπώ,
μες στις νύχτες της Μόσχας
Η ζωή κυλά σαν τον ποταμό,
ασημένιο φως μες στο νερό,
το φεγγάρι μας θα σου τραγουδά
για τις νύχτες στη Μόσχα
Κι η φωνή μου τρέμει σαν με κοιτάς
σκύβω το κεφάλι χαμηλά,
πως να σου το πω, το ‘χω μυστικό
μες στις νύχτες της Μόσχας
Το όνειρό μας σβήνει η Ανατολή
πριν προλάβει ο ήλιος να μας βρει,
θέλω να σου πω, πόσο σ’ αγαπώ
σαν τις νύχτες της Μόσχας
|
Mia glikiá siopí mes ston kípo anthi,
ta ástra me odigun os tin avgí,
ach ke na kséres póso s’ agapó,
mes stis níchtes tis Móschas
I zoí kilá san ton potamó,
asiménio fos mes sto neró,
to fengári mas tha su tragudá
gia tis níchtes sti Móscha
Ki i foní mu trémi san me kitás
skívo to kefáli chamilá,
pos na su to po, to ‘cho mistikó
mes stis níchtes tis Móschas
To óniró mas svíni i Anatolí
prin prolávi o ílios na mas vri,
thélo na su po, póso s’ agapó
san tis níchtes tis Móschas
|