Ο Μανωλιός
έτσι κι αλλιώς τα μπάλωνε.
Μονάχος ζούσε, μόνος μιλούσε
και μόνος μάλωνε.
Στα όνειρά του
κι εκεί μονάχος παραυρισκότανε
κι ονειρευόταν
κι όταν ξυπνούσε κι όταν κοιμότανε.
Ήτανε λέει το παλικάρι
καβάλα στ’ άτι του
που όλο νικούσε και όλο έπεφτε
απ’ το κρεβάτι του.
Και ένα βράδυ
στα όνειρά του είδε τον έρωτα,
μια πριγκιπέσα που τη φυλάγαν
δράκοι και τέρατα.
Κι ενώ τους ρίχτηκε
για να την σώσει και να την πάρει
πέφτει στη μάχη κι εκείνη έκλαιγε
το παλικάρι.
Όταν τον γύρεψαν
μετά τρεις μέρες κάτι γειτόνοι του
είδαν πως πνίγηκε πάνω στον ύπνο του
με το σεντόνι του.
|
O Manoliós
étsi ki alliós ta bálone.
Monáchos zuse, mónos miluse
ke mónos málone.
Sta ónirá tu
ki eki monáchos paravriskótane
ki onirevótan
ki ótan ksipnuse ki ótan kimótane.
Ήtane léi to palikári
kavála st’ áti tu
pu ólo nikuse ke ólo épefte
ap’ to kreváti tu.
Ke éna vrádi
sta ónirá tu ide ton érota,
mia prigkipésa pu ti filágan
dráki ke térata.
Ki enó tus ríchtike
gia na tin sósi ke na tin pári
péfti sti máchi ki ekini éklege
to palikári.
Όtan ton girepsan
metá tris méres káti gitóni tu
idan pos pnígike páno ston ípno tu
me to sentóni tu.
|