Υπόγειος στον Κολωνό
κι ένα παιδί δέκα χρονών
στην άσφαλτο τσιλιάρει τραγουδώντας,
του Χάρου η ρόδα να φανεί,
στο χέρι, βρώμικο πανί,
ταξίδι μακρινό πάει, γελώντας.
Κάθε φτωχικό σπιτάκι,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κάθε φτωχικό σπιτάκι.
Βροχή και ματωμένη αυγή,
ζευγάρι, ουρανός και γη,
σταλλάζουν στην ψυχή, βαθιά, τον πόνο,
μικρός αλήτης στον χιονιά,
χαμογελάει στην απονιά
κι αφήνει την ανάμνησή του μόνο.
Κάθε φτωχικό σπιτάκι,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κάθε φτωχικό σπιτάκι.
|
Ipógios ston Kolonó
ki éna pedí déka chronón
stin ásfalto tsiliári tragudóntas,
tu Cháru i róda na fani,
sto chéri, vrómiko paní,
taksídi makrinó pái, gelóntas.
Káthe ftochikó spitáki,
krívi ki énan Sotiráki,
krívi ki énan Sotiráki,
káthe ftochikó spitáki.
Orochí ke matoméni avgí,
zevgári, uranós ke gi,
stallázun stin psichí, vathiá, ton póno,
mikrós alítis ston chioniá,
chamogelái stin aponiá
ki afíni tin anámnisí tu móno.
Káthe ftochikó spitáki,
krívi ki énan Sotiráki,
krívi ki énan Sotiráki,
káthe ftochikó spitáki.
|