|
Ο Χαρίλαος απ’ τ’ άσπρα χώματα,
γύρισε στο σπίτι ξημερώματα,
που ‘σουνα τ’ απόγιομα Χαρίλαε,
κάπνιζε, κοιτούσε και δε μίλαε,
είπαν πως πρωί στα λεμονάδικα,
φίλο γκαρδιακό πίκρανες άδικα
Στ’ άσπρα χώματα μαυροφόρεσα,
το Χαρίλαο δεν τον σχώρεσα
Το Χαρίλαο απ’ τ’ άσπρα χώματα,
ύπνος δεν τον έδενε στα στρώματα,
σέρνονταν στο πέραμα τ’απόβραδα,
κ έκλαιγε διπλά τα σαββατόβραδα,
πουν το παλικάρι της παρέας μας,
σ’ έδιωξαν οι φίλοι κι ο Περαίας μας
Στ’ άσπρα χώματα μαυροφόρεσα,
το Χαρίλαο δεν τον σχώρεσα
|
O Charílaos ap’ t’ áspra chómata,
girise sto spíti ksimerómata,
pu ‘suna t’ apógioma Charílae,
kápnize, kituse ke de mílae,
ipan pos pri sta lemonádika,
fílo gkardiakó píkranes ádika
St’ áspra chómata mavrofóresa,
to Charílao den ton schóresa
To Charílao ap’ t’ áspra chómata,
ípnos den ton édene sta strómata,
sérnontan sto pérama t’apóvrada,
k éklege diplá ta savvatóvrada,
pun to palikári tis paréas mas,
s’ édioksan i fíli ki o Pereas mas
St’ áspra chómata mavrofóresa,
to Charílao den ton schóresa
|
