|
Όταν πεθαίνει ένας αλήτης
ξεπαγιασμένος μεσοδρομίς
μάνα δεν κλαίει για το παιδί της
κι ο κόσμος λέει “δεν φταίμε εμείς”.
Βοριά που τρέχεις, μην τον ξεχάσεις
δεν έχει φίλους και συγγενείς
Πάρ’ την καρδιά μου να τον σκεπάσεις
Γιατί κρυώνει όσο κανείς
Κι εσύ φεγγάρι πριν πας να ζήσεις
κλείστ’ του τα μάτια που ‘χουν σβηστεί
κι ύστερα σκύψε να τον φιλήσεις
δεν έχει άλλον να τον νοιαστεί
|
Όtan petheni énas alítis
ksepagiasménos mesodromís
mána den klei gia to pedí tis
ki o kósmos léi “den fteme emis”.
Ooriá pu tréchis, min ton ksechásis
den échi fílus ke singenis
Pár’ tin kardiá mu na ton skepásis
Giatí krióni óso kanis
Ki esí fengári prin pas na zísis
klist’ tu ta mátia pu ‘chun svisti
ki ístera skípse na ton filísis
den échi állon na ton niasti
|
