Σ’ όλα μου τα χρόνια τον ήλιο αποζητάω,
απόκληρος της μοίρας γυρίζω στη ζωή,
ο πόνος μ’ αγκαλιάζει, τη λύπη τραγουδάω
κι ατέλειωτη, μια πίκρα, βαραίνει την ψυχή,
ο πόνος μ’ αγκαλιάζει, τη λύπη τραγουδάω
κι ατέλειωτη, μια πίκρα, βαραίνει την ψυχή.
Το σπίτι μου το χαμηλό ο ήλιος δεν το ξέρει,
στον ίσκιο στέκει σιωπηλό, χειμώνα καλοκαίρι.
Εκεί που λέω “φτάνει”, η τύχη μου αλλάζει,
καινούργιες μέρες θα ‘ρθουν με νέον ουρανό,
ξανάρχεται σκοτάδι και τ’ όνειρό μου σφάζει,
κι ομίχλη με τυλίγει σαν δέντρο μοναχό,
ξανάρχεται σκοτάδι και τ’ όνειρό μου σφάζει,
κι ομίχλη με τυλίγει σαν δέντρο μοναχό.
Το σπίτι μου το χαμηλό ο ήλιος δεν το ξέρει,
στον ίσκιο στέκει σιωπηλό, χειμώνα καλοκαίρι.
|
S’ óla mu ta chrónia ton ílio apozitáo,
apókliros tis miras girízo sti zoí,
o pónos m’ agkaliázi, ti lípi tragudáo
ki atélioti, mia píkra, vareni tin psichí,
o pónos m’ agkaliázi, ti lípi tragudáo
ki atélioti, mia píkra, vareni tin psichí.
To spíti mu to chamiló o ílios den to kséri,
ston ískio stéki siopiló, chimóna kalokeri.
Eki pu léo “ftáni”, i tíchi mu allázi,
kenurgies méres tha ‘rthun me néon uranó,
ksanárchete skotádi ke t’ óniró mu sfázi,
ki omíchli me tilígi san déntro monachó,
ksanárchete skotádi ke t’ óniró mu sfázi,
ki omíchli me tilígi san déntro monachó.
To spíti mu to chamiló o ílios den to kséri,
ston ískio stéki siopiló, chimóna kalokeri.
|