Είμαι ο πιο βασανισμένος
άνθρωπος μες στο ντουνιά,
χρόνια τώρα δικασμένος
να με δέρνει η απονιά,
να με δέρνει η απονιά.
Παν χαμένα τα πιο όμορφά μου χρόνια
αχ! μες στην φτώχεια και μες στην καταφρόνια.
Βάσανα πολλά με βρήκαν
μέσα στην παλιοζωή,
παν τα νιάτα, μαραθήκαν,
μ’ έφαγαν οι στεναγμοί,
μ’ έφαγαν οι στεναγμοί.
Παν χαμένα τα πιο όμορφά μου χρόνια
αχ! μες στην φτώχεια και μες στην καταφρόνια.
Πέρασα πολλές φουρτούνες
κι είμαι πάντα ναυαγός,
στην αγάπη προδομένος,
μ’ έφαγε ο κρυφός καημός,
μ’ έφαγε ο κρυφός καημός.
Παν χαμένα τα πιο όμορφά μου χρόνια
αχ! μες στην φτώχεια και μες στην καταφρόνια.
|
Ime o pio vasanisménos
ánthropos mes sto ntuniá,
chrónia tóra dikasménos
na me dérni i aponiá,
na me dérni i aponiá.
Pan chaména ta pio ómorfá mu chrónia
ach! mes stin ftóchia ke mes stin katafrónia.
Oásana pollá me vríkan
mésa stin paliozoí,
pan ta niáta, marathíkan,
m’ éfagan i stenagmi,
m’ éfagan i stenagmi.
Pan chaména ta pio ómorfá mu chrónia
ach! mes stin ftóchia ke mes stin katafrónia.
Pérasa pollés furtunes
ki ime pánta nafagós,
stin agápi prodoménos,
m’ éfage o krifós kaimós,
m’ éfage o krifós kaimós.
Pan chaména ta pio ómorfá mu chrónia
ach! mes stin ftóchia ke mes stin katafrónia.
|