|
Κάτω απ’ το βράχο κυλάει το νερό,
Βαθύ χαράζει αυλάκι το δάκρυ τ’ αρμυρό.
Είμαι βράχος αρμυρός και πάνω μου (πάνω μου, ναι!) σπάζουν τα πλοία,
κρύβω μέρα το φιλί και το σούρουπο (μέρα το φιλί) κρύβω τους όρκους,
(Χαίρομαι!) Στην αντάρα χαίρομαι και στη γαλήνη κλαίω,
Κι έχω στο σώμα μου πληγές κι έτσι κι εγώ πληγώνω κι άλλους
Κι έχω το στόμα μου κλειστό, μη και με βρει η Σειρήνα
Και με γελάσει η μάγισσα κι από τα μάγια ανθίσω
(Κι έρθει) Κι έρθει κύμα ανίκητο για να κάψει τα λουλούδια,
Να μυρίσει η γη θάνατο και να `ρθεί ξανά ο θάνατος το καλοκαίρι
Κι η θάλασσα η πιο βαθιά ν’ ανοίξει την καρδιά μου.
Κι η θάλασσα η πιο βαθιά ν’ ανοίξει την καρδιά μου.
Κάτω απ’ το βράχο μια θάλασσα βαθιά,
Τη μέρα μου θυμώνει, τη νύχτα μου γελά.
Είμαι βράχος σιωπηλός ακίνητος και (ακίνητος, ναι!) στέκομαι μόνος
Και καρτερώ τους ναυαγούς (κοίτα τους!) να βγούνε ν’ ανασάνουν,
Να βρούνε καταφύγιο (έτσι ειμ’ εγώ!) και ψεύτικες ελπίδες,
Να `ρθει η νύχτα (να `ρθει) η σκληρή και πιο σκληρή (ναι!) να `ρθει η μέρα,
(Είκοσι) Ν’ αντέξουν χρόνια είκοσι κι ύστερα να ξεχάσουν,
εκείνο που ζητούσανε σαν φεύγανε για το ταξίδι
Και το πανί (κάπου στο βάθος το πανί) στον ορίζοντα ν’ ασπρίσει,
Φωτιά ν’ ανάψουν και καπνό, να στείλουνε σινιάλο,
Μα να τους πάρει από `δω δε θα βρεθεί καράβι.
Μα να τους πάρει από `δω δε θα βρεθεί καράβι.
Μα να τους πάρει από `δω δε θα βρεθεί καράβι.
Μα να τους πάρει από `δω δε θα βρεθεί καράβι.
|
Káto ap’ to vrácho kilái to neró,
Oathí charázi avláki to dákri t’ armiró.
Ime vráchos armirós ke páno mu (páno mu, ne!) spázun ta plia,
krívo méra to filí ke to surupo (méra to filí) krívo tus órkus,
(Cherome!) Stin antára cherome ke sti galíni kleo,
Ki écho sto sóma mu pligés ki étsi ki egó pligóno ki állus
Ki écho to stóma mu klistó, mi ke me vri i Sirína
Ke me gelási i mágissa ki apó ta mágia anthíso
(Ki érthi) Ki érthi kíma aníkito gia na kápsi ta luludia,
Na mirísi i gi thánato ke na `rthi ksaná o thánatos to kalokeri
Ki i thálassa i pio vathiá n’ aniksi tin kardiá mu.
Ki i thálassa i pio vathiá n’ aniksi tin kardiá mu.
Káto ap’ to vrácho mia thálassa vathiá,
Ti méra mu thimóni, ti níchta mu gelá.
Ime vráchos siopilós akínitos ke (akínitos, ne!) stékome mónos
Ke karteró tus nafagus (kita tus!) na vgune n’ anasánun,
Na vrune katafígio (étsi im’ egó!) ke pseftikes elpídes,
Na `rthi i níchta (na `rthi) i sklirí ke pio sklirí (ne!) na `rthi i méra,
(Ikosi) N’ antéksun chrónia ikosi ki ístera na ksechásun,
ekino pu zitusane san fevgane gia to taksídi
Ke to paní (kápu sto váthos to paní) ston orízonta n’ asprísi,
Fotiá n’ anápsun ke kapnó, na stilune siniálo,
Ma na tus pári apó `do de tha vrethi karávi.
Ma na tus pári apó `do de tha vrethi karávi.
Ma na tus pári apó `do de tha vrethi karávi.
Ma na tus pári apó `do de tha vrethi karávi.
|
