Βαράτε τα όργανα, ρε παιδιά,
φάνηκε το συμπεθεριό, ο γαμπρός,
όλοι οι συγγενείς έρχονται, άντε μπράβο, άντε.
-Ω, πω, πω, πω, τι θα γίνει απόψε.
-Έλα ωρέ συμβολαιογράφε, ησένα θα περιμένουμε
-να κάνουμε αυτό, το δόλιο συμβόλαιο;
-Α, μπράβο πιδί μ’, μπράβο χαρά μ’.
-Έλα λοιπόν γράφε. Γράφω.
-Ένα χτήμα. –Χτήμα
-Έξη στρέμματα αμπέλι.–Αμπέλι
-Πενήντα ελαιόδεντρα.–Λιόδεντρα
-Ένα λιοτρίβι.–Τρίβει
-Μια πινακωτή. –Θήκη
-Μωρέ πινακωτή μωρέ, που βάν’ τα ψωμιά. –Θήκη το θέλω ‘γώ
-Τέλος πάντων.
-Ένα…-Τι ένα;
-Άντε ντε.
-Ένα τέτζερο μεγάλο.- Τέτζερο μεγάλο,ένα…
-Μια σκαφίδα. –Ναι, ένα γουδί για σκορδαλιά
-Σκαφίδα μωρέ, σκάφη.–Σταφίδα, τ’ άκουσα
-Πέντε παπλώματα. –Πλώματα
-Πέντε κουβέρτες.–Βέρτες με μπαλώματα.
-Δύο νυχτικά. –Κα, κα, κα, κα, βέβαια.
-Και το τηγάνι της γιαγιάς της.–Που θα τρως μέσ’ απ’ το τηγάνι, ναι, ναι.
-Άντε, ωρέ, δε βαράτε λιγάκ’ λέω εγώ, τον χορό της νύφης,
α, μπράβο καλό μ’.
Την κόρη που ελάτρευες μέσ’ από την ψυχή σου,
σήμερα στεφανώνετε και δώσε την ευχή σου.
-Ωχ, νυφούλα μου, κούκλα είσαι απόψε.
Πω! πω! Μαρικάκι μου να ζήσεις.
Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός,
να ζήσει κι ο κουμπάρος,
να ζήσουν τα συμπεθεριά
να γίνει κι άλλος γάμος.
-Ωρέ, δεν αφήνετε τα κρασά,
ρε οργανοπαίχτες, βαράτε αυτή την πατινάδα,
της νύφης, πως τα λέτε ‘σείς οι βιολιτζήδες, άντε μπράβο.
-Άντε βιάζετ’ ο γαμπρός, άντε, άντε, άντε πιδί μ’, άντε.
|
Oaráte ta órgana, re pediá,
fánike to sibetherió, o gabrós,
óli i singenis érchonte, ánte brávo, ánte.
-O, po, po, po, ti tha gini apópse.
-Έla oré simvoleográfe, iséna tha periménume
-na kánume aftó, to dólio simvóleo;
-A, brávo pidí m’, brávo chará m’.
-Έla lipón gráfe. Gráfo.
-Έna chtíma. –Chtíma
-Έksi strémmata abéli.–Abéli
-Penínta eleódentra.–Liódentra
-Έna liotrívi.–Trívi
-Mia pinakotí. –Thíki
-Moré pinakotí moré, pu ván’ ta psomiá. –Thíki to thélo ‘gó
-Télos pánton.
-Έna…-Ti éna;
-Άnte nte.
-Έna tétzero megálo.- Tétzero megálo,éna…
-Mia skafída. –Ne, éna gudí gia skordaliá
-Skafída moré, skáfi.–Stafída, t’ ákusa
-Pénte paplómata. –Plómata
-Pénte kuvértes.–Oértes me balómata.
-Dío nichtiká. –Ka, ka, ka, ka, vévea.
-Ke to tigáni tis giagiás tis.–Pu tha tros més’ ap’ to tigáni, ne, ne.
-Άnte, oré, de varáte ligák’ léo egó, ton choró tis nífis,
a, brávo kaló m’.
Tin kóri pu elátreves més’ apó tin psichí su,
símera stefanónete ke dóse tin efchí su.
-Och, nifula mu, kukla ise apópse.
Po! po! Marikáki mu na zísis.
Na zísi i nífi ki o gabrós,
na zísi ki o kubáros,
na zísun ta sibetheriá
na gini ki állos gámos.
-Oré, den afínete ta krasá,
re organopechtes, varáte aftí tin patináda,
tis nífis, pos ta léte ‘sis i violitzídes, ánte brávo.
-Άnte viázet’ o gabrós, ánte, ánte, ánte pidí m’, ánte.
|