Ήταν δυο αδέλφια πάντα αγαπημένα,
πρόβατα βοσκούσαν σ’ άρχοντα μεγάλο,
Γκιώνη λεν τον ένα, Δήμο λεν τον άλλο.
Κάποια μέρα ο Γκιώνης δυο αρνάδες χάνει
Ψάχνει δεν τις βρίσκει τριγυρνά και κλαίει.
Έρχεται στη στάνη τ’ αδελφού το λέει.
Βρέθηκε κι εκείνος στην κακιά του ώρα
άδικα χολιάζει, σα θεριό θυμώνει,
το μαχαίρι βγάζει και τόνε σκοτώνει.
Οι αρνάδες ήρθαν στο κοπάδι πάλι
κι ο φονιάς τις βλέπει, στέκεται κλαμένος
γέρνει το κεφάλι μετανοημένος.
Κι ο Θεός τον είδε που χτυπά τα στήθη
κλαίει νύχτα μέρα θέλει να πεθάνει
και τον ελυπήθη και πουλί τον κανει.
Και γι’ αυτό το βράδυ άμα σκοτεινιάζει
το πουλί θλιμένο στο δεντρί κλαρώνει
κι όλη νύκτα κράζει…
Γκιώνη, Γκιώνη, Γκιώνη!
|
Ήtan dio adélfia pánta agapiména,
próvata voskusan s’ árchonta megálo,
Gkióni len ton éna, Dímo len ton állo.
Kápia méra o Gkiónis dio arnádes cháni
Psáchni den tis vríski trigirná ke klei.
Έrchete sti stáni t’ adelfu to léi.
Oréthike ki ekinos stin kakiá tu óra
ádika choliázi, sa therió thimóni,
to macheri vgázi ke tóne skotóni.
I arnádes írthan sto kopádi páli
ki o foniás tis vlépi, stékete klaménos
gérni to kefáli metanoiménos.
Ki o Theós ton ide pu chtipá ta stíthi
klei níchta méra théli na petháni
ke ton elipíthi ke pulí ton kani.
Ke gi’ aftó to vrádi áma skotiniázi
to pulí thliméno sto dentrí klaróni
ki óli níkta krázi…
Gkióni, Gkióni, Gkióni!
|