|
Αχ! ύστερα από τόσα χρόνια στην ξενιτιά
ξανά στην πόρτα του σπιτιού μου.
Άραγες θα με γνωρίσει η μανούλα μου;
Έξω αστράφτει και βροντά
βροχή αέρας μπόρα,
ποιος είσαι ξένε ξένε
που ’ρχεσαι που ’ρχεσαι
στο σπίτι τέτοια ώρα.
Είμαι για σένα άγνωστος
μην τυραννάς τον νού σου,
είμαι ένας φίλος που ’φερε
το γράμμα του παιδιού σου.
Πες μου γιατί με άφησε
το σπλάχνο το παιδί μου,
το έχω χάσει χάσει κι έχασα
κι έχασα το φως απ’ τη ζωή μου.
Γερόντισσα, δεν έπαψε
να σ’ αγαπά ο γιος σου,
κοντά σου θα ‘ρθει γρήγορα
να ξαναβρείς το φως σου.
Εγώ είμ’ ο γιος σου, μάνα μου
πέφτω στην αγκαλιά σου,
με είχε πλανέψει η ξενιτιά
μα γύρισα κοντά σου.
Μια τέτοια μέρα σαν κι αυτήν
ανάμνηση θα μείνει,
μάνα και γιος αντάμωσαν,
γλέντι που `χει να γίνει.
|
Ach! ístera apó tósa chrónia stin ksenitiá
ksaná stin pórta tu spitiu mu.
Άrages tha me gnorísi i manula mu;
Έkso astráfti ke vrontá
vrochí aéras bóra,
pios ise kséne kséne
pu ’rchese pu ’rchese
sto spíti tétia óra.
Ime gia séna ágnostos
min tirannás ton nu su,
ime énas fílos pu ’fere
to grámma tu pediu su.
Pes mu giatí me áfise
to spláchno to pedí mu,
to écho chási chási ki échasa
ki échasa to fos ap’ ti zoí mu.
Geróntissa, den épapse
na s’ agapá o gios su,
kontá su tha ‘rthi grígora
na ksanavris to fos su.
Egó im’ o gios su, mána mu
péfto stin agkaliá su,
me iche planépsi i ksenitiá
ma girisa kontá su.
Mia tétia méra san ki aftín
anámnisi tha mini,
mána ke gios antámosan,
glénti pu `chi na gini.
|
