Βουτάς στο κενό, σε ψέμα γυμνό.
Κρυφός γυρισμός δεν υπάρχει.
Σ’ υπόγειο στενό και φως σκοτεινό
χαμένος καιρός πια η μάχη.
Χωρίς ενοχή το χέρι σου εκεί,
στο στόμα που καίει και δαγκώνει.
Το τέλος εδώ κι αν μοιάζει τρελό,
χαμένος καιρός σε στοιχειώνει.
Τη νύχτα ανάβει πυρκαγιά
και κάνει σκόνη τα καρφιά
και μες στα δίχτυα του ο θυμός
όλα τα καίει.
Κι αν κάτι πάει να λυτρωθεί
κι απ’ τη φωτιά να μην καεί,
το παρασύρει ο καπνός
και καταρρέει.
Βουτάς στο κενό με βλέμμα χλωμό.
Η εικόνα μπροστά δεν αλλάζει.
Σε άδειο ουρανό κι αέρα νεκρό,
χαμένος καιρός, δεν χαράζει.
Χωρίς προσμονή μια κίνηση απλή
γλιστρά στα κρυφά βήμα βήμα.
Μπροστά σου γκρεμός και πίσω καημός,
χαμένος καιρός πια, τι κρίμα.
|
Outás sto kenó, se pséma gimnó.
Krifós girismós den ipárchi.
S’ ipógio stenó ke fos skotinó
chaménos kerós pia i máchi.
Chorís enochí to chéri su eki,
sto stóma pu kei ke dagkóni.
To télos edó ki an miázi treló,
chaménos kerós se stichióni.
Ti níchta anávi pirkagiá
ke káni skóni ta karfiá
ke mes sta díchtia tu o thimós
óla ta kei.
Ki an káti pái na litrothi
ki ap’ ti fotiá na min kai,
to parasíri o kapnós
ke katarréi.
Outás sto kenó me vlémma chlomó.
I ikóna brostá den allázi.
Se ádio uranó ki aéra nekró,
chaménos kerós, den charázi.
Chorís prosmoní mia kínisi aplí
glistrá sta krifá víma víma.
Brostá su gkremós ke píso kaimós,
chaménos kerós pia, ti kríma.
|