Σαν ανθισμένη αμυγδαλιά
στον ήλιο του χειμώνα
που αξέγνοια καθρεφτίζεται
στον ήσυχο λιμνιώνα
Μα ξάφνου ο κακός βοριάς
αρχίζει να φουσκώνει
και όλα τα νέφη τ’ ουρανού
από πίσω να ζυγώνει
Χάνεται το αντιλάμψισμα
και τα νερά θολώνουν
τα σύννεφα στραταριστά
στο χώμα χαμηλώνουν
Έρχεται ανεμοστρόβιλος
φύλλα ξερά σηκώνει
βροντά κι αστράφτει από μακριά
μα ογλήγορα σιμώνει
Χτυπά ο αέρας τα κλαδιά
και τα άνθη της σκορπίζει
και φαίνεται ως πέφτουνε
αρχίζει να χιονίζει…
|
San anthisméni amigdaliá
ston ílio tu chimóna
pu akségnia kathreftízete
ston ísicho limnióna
Ma ksáfnu o kakós voriás
archízi na fuskóni
ke óla ta néfi t’ uranu
apó píso na zigóni
Chánete to antilámpsisma
ke ta nerá tholónun
ta sínnefa strataristá
sto chóma chamilónun
Έrchete anemostróvilos
fílla kserá sikóni
vrontá ki astráfti apó makriá
ma oglígora simóni
Chtipá o aéras ta kladiá
ke ta ánthi tis skorpízi
ke fenete os péftune
archízi na chionízi…
|