Ήσουν αθώα βρε καρδιά
σαν τα εξάχρονα παιδιά
κι έτσι γελάστηκες
στο θέατρο της ζήσης.
Πίστεψες λόγια τρυφερά
και πρόσωπα φανταχτερά
γι αυτό και βιάστηκες πολύ
να αγαπήσεις.
Σαν τον ήλιο στον καθρέφτη
είν’ ο κόσμος δυστυχώς
μας θαμπώνει μα δεν έχει
ζεστασιά αυτό το φως.
Καρδιά μου πίστεψες πολύ
στα δάκρυα και στο φιλί,
στις υποσχέσεις,
στις βαθιές τις υποκλίσεις.
Μα τώρα το ‘μαθες καρδιά
πως όλα είναι μια μπογιά
που βάζει ο κόσμος
ώσπου να τον αγαπήσεις.
Σαν τον ήλιο στον καθρέφτη
είν’ ο κόσμος δυστυχώς
μας θαμπώνει μα δεν έχει
ζεστασιά αυτό το φως.
|
Ήsun athóa vre kardiá
san ta eksáchrona pediá
ki étsi gelástikes
sto théatro tis zísis.
Pístepses lógia triferá
ke prósopa fantachterá
gi aftó ke viástikes polí
na agapísis.
San ton ílio ston kathréfti
in’ o kósmos distichós
mas thabóni ma den échi
zestasiá aftó to fos.
Kardiá mu pístepses polí
sta dákria ke sto filí,
stis iposchésis,
stis vathiés tis ipoklísis.
Ma tóra to ‘mathes kardiá
pos óla ine mia bogiá
pu vázi o kósmos
óspu na ton agapísis.
San ton ílio ston kathréfti
in’ o kósmos distichós
mas thabóni ma den échi
zestasiá aftó to fos.
|