Η μέρα παίζει θέατρο
κι η νύχτα κοροϊδεύει
κι ο ήλιος σεληνιάζεται
και το φεγγάρι αργεί
κι εμείς πουλιά παράξενα,
κανείς δε μας πιστεύει,
φωλιά έχουμε τον ουρανό
και πέταγμα τη γη.
Έλα στη θέση μου
και δες πως είν’ ο κόσμος
όμορφος, άσχημος,
παράλογος, σοφός,
ψέμα κι αλήθεια ένα κουβάρι
κι όμως από παντού μπορείς,
αν θες, να δεις το φως.
Τα μάτια σου είναι θάλασσα,
τα λόγια σου αέρας,
τα χέρια σου ψηλά κλαδιά
στα σύννεφα ακουμπούν,
κι εγώ βαρκούλα στ’ ανοιχτά
ακολουθώ το τέρας
κι αν θα χαθώ στο πέλαγος
ποτέ να μη με βρουν.
Έλα στη θέση μου
και δες πως είν’ ο κόσμος
όμορφος, άσχημος,
παράλογος, σοφός,
ψέμα κι αλήθεια ένα κουβάρι
κι όμως από παντού μπορείς,
αν θες, να δεις το φως.
Από παντού μπορείς,
αν θες, να δεις το φως.
|
I méra pezi théatro
ki i níchta koroidevi
ki o ílios seliniázete
ke to fengári argi
ki emis puliá paráksena,
kanis de mas pistevi,
foliá échume ton uranó
ke pétagma ti gi.
Έla sti thési mu
ke des pos in’ o kósmos
ómorfos, áschimos,
parálogos, sofós,
pséma ki alíthia éna kuvári
ki ómos apó pantu boris,
an thes, na dis to fos.
Ta mátia su ine thálassa,
ta lógia su aéras,
ta chéria su psilá kladiá
sta sínnefa akubun,
ki egó varkula st’ anichtá
akoluthó to téras
ki an tha chathó sto pélagos
poté na mi me vrun.
Έla sti thési mu
ke des pos in’ o kósmos
ómorfos, áschimos,
parálogos, sofós,
pséma ki alíthia éna kuvári
ki ómos apó pantu boris,
an thes, na dis to fos.
Apó pantu boris,
an thes, na dis to fos.
|