|
Ο κόσμος είναι όνειρο
και τ’ όνειρο είναι ψέμα.
Η αγάπη μας ξεριζωμός,
ορφάνια κι αναστεναγμός,
λουλούδι μες στο ρέμα.
Με το καμτσίκι, βρε ντουνιά,
μας κυνηγάς γωνιά γωνιά.
Μία πάνω, μία κάτω,
το φαρμάκι ως τον πάτο.
Ο κόσμος είναι σύννεφο
και σαν καπνός σκορπάει.
Και λογαριάζει ο φτωχός
κι αυτός που μένει μοναχός
τι βγήκε π’ αγαπάει.
Με το καμτσίκι, βρε ντουνιά,
μας κυνηγάς γωνιά γωνιά.
Μία πάνω, μία κάτω,
το φαρμάκι ως τον πάτο.
|
O kósmos ine óniro
ke t’ óniro ine pséma.
I agápi mas kserizomós,
orfánia ki anastenagmós,
luludi mes sto réma.
Me to kamtsíki, vre ntuniá,
mas kinigás goniá goniá.
Mía páno, mía káto,
to farmáki os ton páto.
O kósmos ine sínnefo
ke san kapnós skorpái.
Ke logariázi o ftochós
ki aftós pu méni monachós
ti vgíke p’ agapái.
Me to kamtsíki, vre ntuniá,
mas kinigás goniá goniá.
Mía páno, mía káto,
to farmáki os ton páto.
|
