|
Μια φυλακή ο κόσμος γύρω,
τη σιδερόπορτα ν’ ανοίξεις μια στιγμή,
και θα σε χρίσουν οι στεναγμοί
λάδι και μύρο.
Η μοναξιά βαριά, μολύβι.
φέρε στο τάσι τ’ ασημένιο το νερό,
ξόρκι να κάμω για τον καιρό,
να μη σε θλίβει.
Ξένος κι εσύ, όπως κι οι άλλοι,
κι όμως πατρίδα σου των ξένων οι καρδιές.
Λες μεγαλώσανε οι βραδιές…
χειμώνας πάλι.
Φύλα ωχρά, χωριά θλιμμένα,
δρόμοι βρεγμένοι, πολιτείες λαμπερές,
περνούν μπροστά σου, πολλές φορές
χωρίς εσένα.
Η χαραυγή πέφτει σαν δάκρυ,
και σαν κορίτσι που `χει ξέπλεκα μαλλιά,
κι εσύ παλεύεις με τα παλιά
να βρεις μιαν άκρη.
Το πέλαγο τη μάνιτά του
καμιά φορά την παίρνει πίσω κι ηρεμεί,
κι εσέ σου μοιάζει τούτη η στιγμή,
σαν του θανάτου.
Τρέχεις να μπεις στ’ ανθρωπομάνι,
να ξεχαστείς μέσα στου κόσμου τη βουή…
αφού βαθιά σου και οι θεοί
έχουν πεθάνει.
Δάκρυ θολό, σαν πρωτοβρόχι,
προχθές σε ρώτησαν στο δρόμο δυο παιδιά,
αγάπη αν είχες μες στην καρδιά,
και είπες όχι.
|
Mia filakí o kósmos giro,
ti sideróporta n’ aniksis mia stigmí,
ke tha se chrísun i stenagmi
ládi ke míro.
I monaksiá variá, molívi.
fére sto tási t’ asiménio to neró,
ksórki na kámo gia ton keró,
na mi se thlívi.
Ksénos ki esí, ópos ki i álli,
ki ómos patrída su ton ksénon i kardiés.
Les megalósane i vradiés…
chimónas páli.
Fíla ochrá, choriá thlimména,
drómi vregméni, polities laberés,
pernun brostá su, pollés forés
chorís eséna.
I charavgí péfti san dákri,
ke san korítsi pu `chi ksépleka malliá,
ki esí palevis me ta paliá
na vris mian ákri.
To pélago ti mánitá tu
kamiá forá tin perni píso ki iremi,
ki esé su miázi tuti i stigmí,
san tu thanátu.
Tréchis na bis st’ anthropománi,
na ksechastis mésa stu kósmu ti vuí…
afu vathiá su ke i thei
échun petháni.
Dákri tholó, san protovróchi,
prochthés se rótisan sto drómo dio pediá,
agápi an iches mes stin kardiá,
ke ipes óchi.
|
