Επαρχία, καφενείο που ραγίζει
και τραντάζεται σαν έρχεται το τρένο.
Η γυναίκα φρέσκα ψάρια καθαρίζει.
Οι θαμώνες σιωπηλοί κοιτούν τον ξένο
Χωρίς να θέλω,
χωρίς και να μπορώ
σ’ ένα μαρμάρινο τραπέζι καρφωμένος
λέω να μείνω
για πάντα εδώ
για πάντα ξένος…
Έξω χάθηκε ο δρόμος στο σκοτάδι.
Ένα τάβλι αγκομαχά και κάποιος βρίζει.
Λες κι ο θάνατος μας έβαλε σημάδι.
Ένα γυάλινο, μπλε φως μας νανουρίζει.
Χωρίς να θέλω,
χωρίς και να μπορώ
σ’ ένα μαρμάρινο τραπέζι καρφωμένος
λέω να μείνω
για πάντα εδώ,
για πάντα ξένος…
Η ώρα πέρασε σηκώθηκα να φύγω
μα το πόμολο στην πόρτα κολλημένο
Δεν ανοίγει από μέσα, κάτσε λίγο
Τώρα όλοι περιμένουμε τον ξένο.
Χωρίς να θέλω,
χωρίς και να μπορώ
σ’ ένα τραπέζι με νεκρούς ονειροπόλους,
λέω να μείνω
για πάντα εδώ
ίδιος με όλους…
|
Eparchía, kafenio pu ragizi
ke trantázete san érchete to tréno.
I gineka fréska psária katharízi.
I thamónes siopili kitun ton kséno
Chorís na thélo,
chorís ke na boró
s’ éna marmárino trapézi karfoménos
léo na mino
gia pánta edó
gia pánta ksénos…
Έkso cháthike o drómos sto skotádi.
Έna távli agkomachá ke kápios vrízi.
Les ki o thánatos mas évale simádi.
Έna giálino, ble fos mas nanurízi.
Chorís na thélo,
chorís ke na boró
s’ éna marmárino trapézi karfoménos
léo na mino
gia pánta edó,
gia pánta ksénos…
I óra pérase sikóthika na fígo
ma to pómolo stin pórta kolliméno
Den anigi apó mésa, kátse lígo
Tóra óli periménume ton kséno.
Chorís na thélo,
chorís ke na boró
s’ éna trapézi me nekrus oniropólus,
léo na mino
gia pánta edó
ídios me ólus…
|