|
Στο παραπέντε φτάσαμε,
σε λίγο όλα τελειώνουν,
πέντε λεπτά μας μείνανε
κι οι λεπτοδείκτες γίνανε
καρφιά και με καρφώνουν.
Θέλω, απόψε, τη στιγμή που θα μ’ αφήνεις
θέλω, απόψε, τη στιγμή που θα σε χάνω,
όταν πίσω σου την πόρτα μας θα κλείνεις,
τραγουδώντας σαν τον κύκνο να πεθάνω.
Στο παραπέντε φτάσαμε
μοναδικό μου αστέρι,
όταν θα πάει μιάμιση
θα γίνω μια ανάμνηση
κι εσύ ένα μαχαίρι.
Θέλω, απόψε, τη στιγμή που θα μ’ αφήνεις
θέλω, απόψε, τη στιγμή που θα σε χάνω,
όταν πίσω σου την πόρτα μας θα κλείνεις,
τραγουδώντας σαν τον κύκνο να πεθάνω.
|
Sto parapénte ftásame,
se lígo óla teliónun,
pénte leptá mas minane
ki i leptodiktes ginane
karfiá ke me karfónun.
Thélo, apópse, ti stigmí pu tha m’ afínis
thélo, apópse, ti stigmí pu tha se cháno,
ótan píso su tin pórta mas tha klinis,
tragudóntas san ton kíkno na petháno.
Sto parapénte ftásame
monadikó mu astéri,
ótan tha pái miámisi
tha gino mia anámnisi
ki esí éna macheri.
Thélo, apópse, ti stigmí pu tha m’ afínis
thélo, apópse, ti stigmí pu tha se cháno,
ótan píso su tin pórta mas tha klinis,
tragudóntas san ton kíkno na petháno.
|
