Τσακίστηκε ο μαστραπάς
κι έγινε πάλι σαματάς,
μες στης χήρας την ταβέρνα
με το κέρνα, ξανακέρνα.
Γιατί είπαμε γι’ αστείο
της μικρής, έλα στο θείο,
της μικρής, έλα στο θείο
της το είπαμε γι’ αστείο.
Τα κάνανε γυαλιά καρφιά
για μιας γυναίκας την καρδιά,
για τ’ αδύνατο το φύλλο
φάγανε οι μάγκες ξύλο.
Είπαν’ το Μανιό κυρία
κι άναψε η φασαρία,
κι άναψε η φασαρία
είπαν το Μανιό κυρία.
Αχ! πειράξαν’ τη μικρή
και το Μανιό τον μερακλή,
όλα αυτά τα παλληκάρια
είχαν άσχημα χαμπάρια.
Γιατί είπανε γι’ αστείο
της μικρής, έλα στο θείο,
της μικρής, έλα στο θείο
της το είπαμν γι’ αστείο.
|
Tsakístike o mastrapás
ki égine páli samatás,
mes stis chíras tin tavérna
me to kérna, ksanakérna.
Giatí ipame gi’ astio
tis mikrís, éla sto thio,
tis mikrís, éla sto thio
tis to ipame gi’ astio.
Ta kánane gialiá karfiá
gia mias ginekas tin kardiá,
gia t’ adínato to fíllo
fágane i mágkes ksílo.
Ipan’ to Manió kiría
ki ánapse i fasaría,
ki ánapse i fasaría
ipan to Manió kiría.
Ach! piráksan’ ti mikrí
ke to Manió ton meraklí,
óla aftá ta pallikária
ichan áschima chabária.
Giatí ipane gi’ astio
tis mikrís, éla sto thio,
tis mikrís, éla sto thio
tis to ipamn gi’ astio.
|