Δε θέλω από λύπη την αγάπη σου
κι ας είμαι πληγωμένο χελιδόνι,
μονάχος στο χειμώνα που με ζώνει
γυρεύω ζεστασιά κι όχι το δάκρυ σου,
όχι το δάκρυ σου, όχι το δάκρυ σου,
μα την αγάπη σου.
Ο οίκτος κι η αγάπη πηγαίνουν χωριστά,
θυσία και αγάπη αδέρφια αχώριστα.
Δε θέλω να με βλέπεις σαν απόκληρο
που τρέχει στη ζωή του και δε φτάνει,
να ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει
γι’ ανθρώπους που με κάψανε και απορώ,
με κάψανε, με κάψανε ολόκληρο.
Ο οίκτος κι η αγάπη πηγαίνουν χωριστά,
θυσία και αγάπη αδέρφια αχώριστα.
|
De thélo apó lípi tin agápi su
ki as ime pligoméno chelidóni,
monáchos sto chimóna pu me zóni
girevo zestasiá ki óchi to dákri su,
óchi to dákri su, óchi to dákri su,
ma tin agápi su.
O iktos ki i agápi pigenun choristá,
thisía ke agápi adérfia achórista.
De thélo na me vlépis san apókliro
pu tréchi sti zoí tu ke de ftáni,
na kséris ti thisíes écho káni
gi’ anthrópus pu me kápsane ke aporó,
me kápsane, me kápsane olókliro.
O iktos ki i agápi pigenun choristá,
thisía ke agápi adérfia achórista.
|