Τον όρκο δώστε, αδέρφια μου,
καταμεσίς στην πλάση.
Τ’ άδικο πια να δικαστεί,
το δίκιο να γιορτάσει. Ωιμέ
Αρχαίο νησί και νέο νησί,
νησί των μαρτυρίων,
το αιώνιο φως σου μάτωσε
στα δόντια των θηρίων.
Κι η δόξα, στην ολόμαυρη
που περπατούσε ράχη,
τη λευτεριά και τη χαρά
για συντροφιά της να ‘χει.
Κουράγιο, μικροκόρη μας,
που μας εγίνεις μάνα,
ύμνος και θρήνος της ζωής
κι ανάστασης καμπάνα.
|
Ton órko dóste, adérfia mu,
katamesís stin plási.
T’ ádiko pia na dikasti,
to díkio na giortási. Imé
Archeo nisí ke néo nisí,
nisí ton martiríon,
to eónio fos su mátose
sta dóntia ton thiríon.
Ki i dóksa, stin olómavri
pu perpatuse ráchi,
ti lefteriá ke ti chará
gia sintrofiá tis na ‘chi.
Kurágio, mikrokóri mas,
pu mas eginis mána,
ímnos ke thrínos tis zoís
ki anástasis kabána.
|