Έχει η νύχτα πόρτα ανοιχτή
το φεγγάρι μας ανοίγει δρόμο
είσαι το βαθύτερο «βαθύ»
στου επιφανειακού τον κόσμο
άγγελός σου θα ‘μαι, αν χαθείς
κι αν χαθείς, για μένα μην φοβάσαι
όταν αγκαλιά μου, κοιμηθείς
ο Παράδεισος μου πάλι θα ’σαι
Ο Παράδεισος μου έχει τ’ όνομά σου
των ματιών σου τον υπέροχο βυθό
ο Παράδεισος μου έχει τ’ άρωμά σου
τη φωνή σου, όταν λες το «σ’ αγαπώ»
Ο Παράδεισος μου είναι η σκιά σου
το συναίσθημα που νιώθω στο φιλί
σ’ αμμουδιές το σχήμα απ’ τα βήματά σου
ο Παράδεισος μου, φως μου, είσαι εσύ.
Πέφτει καλοκαιρινή βροχή
κι έχει συννεφιά, μα είναι απάτη
μη μου λες πως τ’ άστρα έχουν κρυφτεί
λάμπουν, όπως λάμπει κι η αγάπη
κι η αγάπη είναι πια για μας
ο μονόδρομος μας και θυμήσου
στις ερήμους κάθε μοναξιάς
ο Παράδεισος μου η ύπαρξή σου
Ο Παράδεισος μου έχει τ’ όνομά σου
των ματιών σου τον υπέροχο βυθό
ο Παράδεισος μου έχει τ’ άρωμά σου
τη φωνή σου, όταν λες το «σ’ αγαπώ»
Ο Παράδεισος μου είναι η σκιά σου
το συναίσθημα που νιώθω στο φιλί
σ’ αμμουδιές το σχήμα απ’ τα βήματά σου
ο Παράδεισος μου, φως μου, είσαι εσύ.
|
Έchi i níchta pórta anichtí
to fengári mas anigi drómo
ise to vathítero «vathí»
stu epifaniaku ton kósmo
ángelós su tha ‘me, an chathis
ki an chathis, gia ména min fováse
ótan agkaliá mu, kimithis
o Parádisos mu páli tha ’se
O Parádisos mu échi t’ ónomá su
ton matión su ton ipérocho vithó
o Parádisos mu échi t’ áromá su
ti foní su, ótan les to «s’ agapó»
O Parádisos mu ine i skiá su
to sinesthima pu niótho sto filí
s’ ammudiés to schíma ap’ ta vímatá su
o Parádisos mu, fos mu, ise esí.
Péfti kalokeriní vrochí
ki échi sinnefiá, ma ine apáti
mi mu les pos t’ ástra échun krifti
lábun, ópos lábi ki i agápi
ki i agápi ine pia gia mas
o monódromos mas ke thimísu
stis erímus káthe monaksiás
o Parádisos mu i íparksí su
O Parádisos mu échi t’ ónomá su
ton matión su ton ipérocho vithó
o Parádisos mu échi t’ áromá su
ti foní su, ótan les to «s’ agapó»
O Parádisos mu ine i skiá su
to sinesthima pu niótho sto filí
s’ ammudiés to schíma ap’ ta vímatá su
o Parádisos mu, fos mu, ise esí.
|