|
Φρεσκομπανιαρισμένος έμπαινε στην ταβέρνα
με μπαλωμένο ράσο, σαν πρόστυχη λατέρνα.
Το ψάρι ξεκοκκάλιζε, τής πείνας πεθαμένος
κι ύστερα και τα κόκκαλα, τα `γλυφε λιμασμένος.
Μεθούσε του καλού καιρού με τους λιμενεργάτες
κι έβαζε και στοιχήματα με πόρνες και προστάτες.
Βλαστήμαγε λατινικά, να μην καταλαβαίνουν,
εμάσαγε λόγια παχειά χωρίς να τον παχαίνουν.
Και σ’ ένα τζηναβόπαιδο που πρόσβαλλε τα θεία, πανάθεμα,
τον έπιασε απ’ τον γιακά και τού `θιξε την θεία.
Αυτός ο άγιος άνθρωπος, επέθανε, που λέτε, πανάθεμα,
και τώρα δεν υπάρχει πια και δε στεναχωριέται, πανάθεμα
|
Freskobaniarisménos ébene stin tavérna
me baloméno ráso, san próstichi latérna.
To psári ksekokkálize, tís pinas pethaménos
ki ístera ke ta kókkala, ta `glife limasménos.
Methuse tu kalu keru me tus limenergátes
ki évaze ke stichímata me pórnes ke prostátes.
Olastímage latiniká, na min katalavenun,
emásage lógia pachiá chorís na ton pachenun.
Ke s’ éna tzinavópedo pu prósvalle ta thia, panáthema,
ton épiase ap’ ton giaká ke tu `thikse tin thia.
Aftós o ágios ánthropos, epéthane, pu léte, panáthema,
ke tóra den ipárchi pia ke de stenachoriéte, panáthema
|
