Τον δρόμο τραβώ
να ‘ρθώ να σε βρω
τον πέτρινο δρόμο
βαραίνουν στον δρόμο
ταξίδια πολλά.
Στα χέρια κρατώ
καημό τον καημό
την πίκρα του κόσμου,
το γέλιο σου δώσ’ μου
να ζήσω ξανά.
Κι αν γύρευα ως χθες
καινούργιες χαρές
στου κόσμου την άκρη
το κάθε μου δάκρυ
για σένα κυλά.
Τον δρόμο τραβώ
να ‘ρθώ να σε βρω
τον πέτρινο δρόμο,
λυγίσαν τον ώμο
ταξίδια πολλά.
Τον δρόμο τραβώ
να ‘ρθώ να σε βρω
τον πέτρινο δρόμο,
στο σπίτι μας μόνο
φωλιάζει η χαρά.
Καράβια παλιά
πελάγη βαθιά
η κάθε ματιά σου
φωτιές τα φιλιά σου
με φέρνουν ξανά.
Μικρές Κυριακές
καλοκαιρινές
οι μέρες κοντά σου
και στην αγκαλιά σου
ταξίδια θα βρω.
|
Ton drómo travó
na ‘rthó na se vro
ton pétrino drómo
varenun ston drómo
taksídia pollá.
Sta chéria krató
kaimó ton kaimó
tin píkra tu kósmu,
to gélio su dós’ mu
na zíso ksaná.
Ki an gireva os chthes
kenurgies charés
stu kósmu tin ákri
to káthe mu dákri
gia séna kilá.
Ton drómo travó
na ‘rthó na se vro
ton pétrino drómo,
ligisan ton ómo
taksídia pollá.
Ton drómo travó
na ‘rthó na se vro
ton pétrino drómo,
sto spíti mas móno
foliázi i chará.
Karávia paliá
pelági vathiá
i káthe matiá su
fotiés ta filiá su
me férnun ksaná.
Mikrés Kiriakés
kalokerinés
i méres kontá su
ke stin agkaliá su
taksídia tha vro.
|