Απ’ τον καιρό που άρχισα την πρέζα να φουμάρω,
ο κόσμος μ’ απαρνήθηκε δεν ξέρω τι να κάνω,
ο κόσμος μ’ απαρνήθηκε δεν ξέρω τι να κάνω,
απ’ τον καιρό που άρχισα την πρέζα να φουμάρω.
Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ο κόσμος με πειράζει
και η ψυχή μου δεν κρατά πρεζά να με φωνάζει
και η ψυχή μου δεν κρατά πρεζά να με φωνάζει,
όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ο κόσμος με πειράζει.
Απ’ τη μυτιά που τράβαγα άρχισα και βελόνι
και το κορμί μου άρχισε σιγά σιγά να λειώνει
και το κορμί μου άρχισε σιγά σιγά να λειώνει,
απ’ τη μυτιά που τράβαγα άρχισα και βελόνι.
Τίποτα δε μ’ απόμεινε στο κόσμο για να κάνω,
αφού η πρέζα μ’ έκανε στους δρόμους ν’ αποθάνω,
αφού η πρέζα μ’ έκανε στους δρόμους ν’ αποθάνω,
τίποτα δε μ’ απόμεινε στο κόσμο για να κάνω.
|
Ap’ ton keró pu árchisa tin préza na fumáro,
o kósmos m’ aparníthike den kséro ti na káno,
o kósmos m’ aparníthike den kséro ti na káno,
ap’ ton keró pu árchisa tin préza na fumáro.
Όpu stathó ki ópu vrethó o kósmos me pirázi
ke i psichí mu den kratá prezá na me fonázi
ke i psichí mu den kratá prezá na me fonázi,
ópu stathó ki ópu vrethó o kósmos me pirázi.
Ap’ ti mitiá pu trávaga árchisa ke velóni
ke to kormí mu árchise sigá sigá na lióni
ke to kormí mu árchise sigá sigá na lióni,
ap’ ti mitiá pu trávaga árchisa ke velóni.
Típota de m’ apómine sto kósmo gia na káno,
afu i préza m’ ékane stus drómus n’ apotháno,
afu i préza m’ ékane stus drómus n’ apotháno,
típota de m’ apómine sto kósmo gia na káno.
|