Ο ποταμός | O potamós

Όπως κυλάει ο ποταμός κυλάει κι η ζωή μου.
Έχει τα χρόνια για νερό, όχθες την αντοχή μου.

Αλλού θολώνει και γυρνά, χάνεται μες στη δίνη
κι αλλού καθρέφτης γίνεται και κλέβει τη σελήνη.

Αχ της ζωής μου ποταμέ, ζωή μου που σε χάνω,
σε τρώει η μαύρη θάλασσα μα τι μπορώ να κάνω.

Έχει κορμούς που πλέουνε και πέτρες που γλιστράνε,
έχει και μνήμες πέστροφες, που στην πηγή γυρνάνε.

Όνειρα ποταμόπλοια που κόπηκαν στη μέση
και αγκαλιές νερόλακκους, γυμνό κορμί να πέσει.

Αχ της ζωής μου ποταμέ, ζωή μου που σε χάνω,
σε τρώει η μαύρη θάλασσα μα τι μπορώ να κάνω.

Όpos kilái o potamós kilái ki i zoí mu.
Έchi ta chrónia gia neró, óchthes tin antochí mu.

Allu tholóni ke girná, chánete mes sti díni
ki allu kathréftis ginete ke klévi ti selíni.

Ach tis zoís mu potamé, zoí mu pu se cháno,
se trói i mavri thálassa ma ti boró na káno.

Έchi kormus pu pléune ke pétres pu glistráne,
échi ke mnímes péstrofes, pu stin pigí girnáne.

Όnira potamóplia pu kópikan sti mési
ke agkaliés nerólakkus, gimnó kormí na pési.

Ach tis zoís mu potamé, zoí mu pu se cháno,
se trói i mavri thálassa ma ti boró na káno.