|
Ένα βλέμμα, ένα χάδι
στ’ ακροδάχτυλα το βράδυ,
όλα τα ομολογούν.
Στην Καλαμαριά, στο Πέραν
και τη νύχτα και τη μέρα,
όλοι ξέρουν να πονούν και ν’ αγαπούν.
Στην Ανατολή ο πόνος
όταν μένεις έρμος, μόνος
κι όταν σταματάει ο χρόνος,
λέγεται σεβντάς.
Στην Ανατολή το πάθος
στης καρδιάς εκεί το βάθος
κι όταν σε πονάει το λάθος,
λέγεται σεβντάς.
Μες στου έρωτα την τρέλα,
στου μυαλού το πηγαινέλα,
είσαι πάντα μοναχός.
Είσ’ εσύ μόνος με σένα,
δε σε νοιάζει για κανένα,
κι έτσι μένει να `ν’ ο πόνος αδελφός.
Στην Ανατολή ο πόνος
όταν μένεις έρμος, μόνος
κι όταν σταματάει ο χρόνος,
λέγεται σεβντάς.
Στην Ανατολή το πάθος
στης καρδιάς εκεί το βάθος
κι όταν σε πονάει το λάθος,
λέγεται σεβντάς.
|
Έna vlémma, éna chádi
st’ akrodáchtila to vrádi,
óla ta omologun.
Stin Kalamariá, sto Péran
ke ti níchta ke ti méra,
óli ksérun na ponun ke n’ agapun.
Stin Anatolí o pónos
ótan ménis érmos, mónos
ki ótan stamatái o chrónos,
légete sevntás.
Stin Anatolí to páthos
stis kardiás eki to váthos
ki ótan se ponái to láthos,
légete sevntás.
Mes stu érota tin tréla,
stu mialu to pigenéla,
ise pánta monachós.
Is’ esí mónos me séna,
de se niázi gia kanéna,
ki étsi méni na `n’ o pónos adelfós.
Stin Anatolí o pónos
ótan ménis érmos, mónos
ki ótan stamatái o chrónos,
légete sevntás.
Stin Anatolí to páthos
stis kardiás eki to váthos
ki ótan se ponái to láthos,
légete sevntás.
|
