Θα ‘ρθω σαν καταιγίδα, ξαφνικά,
με φώτα αστραπή, στη συννεφιά,
ξέρω, δεν αντέχεις άλλο πια,
στη στάχτη σου φέρνω πάλι τη φωτιά και τον ιδρώτα,
ένα φιλί, μα πες μου πρώτα
αν μ’ αγαπάς όπως τα λάθη σου.
Πάντα θα βλέπεις πίσω μια σκιά
τα μάτια όσο κλείνεις πιο σφιχτά,
τρέξε μαζί μου τώρα μακριά
και δείξε μου αυτά που έκρυβες βαθιά
όλα τα χρόνια της σιωπής και του χειμώνα,
στον σκοτεινό σου τον αιώνα να φέρεις την ανατολή
και δείξε μου αυτά που έκρυβες βαθιά
όλα τα χρόνια της σιωπής και του χειμώνα,
στον σκοτεινό μου τον αιώνα να φέρεις την ανατολή.
|
Tha ‘rtho san kategida, ksafniká,
me fóta astrapí, sti sinnefiá,
kséro, den antéchis állo pia,
sti stáchti su férno páli ti fotiá ke ton idróta,
éna filí, ma pes mu próta
an m’ agapás ópos ta láthi su.
Pánta tha vlépis píso mia skiá
ta mátia óso klinis pio sfichtá,
trékse mazí mu tóra makriá
ke dikse mu aftá pu ékrives vathiá
óla ta chrónia tis siopís ke tu chimóna,
ston skotinó su ton eóna na féris tin anatolí
ke dikse mu aftá pu ékrives vathiá
óla ta chrónia tis siopís ke tu chimóna,
ston skotinó mu ton eóna na féris tin anatolí.
|