Κάθε πρωί όπου ξυπνώ
τρέχω στην πόρτα και κοιτώ
Τρίτη, Κυριακή, Δευτέρα
κι άλλη μια χαμένη μέρα
πάνε κι έρχονται όλη μέρα
τα βαπόρια και τα τραίνα
Ταχυδρόμε ανάθεμά σε
μόνο εμένα δε θυμάσαι
πιάνει ο κόσμος περιστέρια
κι εγώ μένω μ’ άδεια χέρια
Ίσως να ‘ναι και σταλμένο
σ’ άνθρωπο του φεγγαριού
ή και παραπεταμένο
σε μιαν άκρη τ’ ουρανού
Γράμμα τέτοιο δεν λαβαίνεις
άδικα μη περιμένεις
δεν σου το ‘χουνε γραμμένο
κι αν σου το ‘χουν πάει αλλού
Άλλος μένει εκεί που μένεις
και το δίνουν αυτουνού
|
Káthe pri ópu ksipnó
trécho stin pórta ke kitó
Tríti, Kiriakí, Deftéra
ki álli mia chaméni méra
páne ki érchonte óli méra
ta vapória ke ta trena
Tachidróme anáthemá se
móno eména de thimáse
piáni o kósmos peristéria
ki egó méno m’ ádia chéria
Ίsos na ‘ne ke stalméno
s’ ánthropo tu fengariu
í ke parapetaméno
se mian ákri t’ uranu
Grámma tétio den lavenis
ádika mi periménis
den su to ‘chune gramméno
ki an su to ‘chun pái allu
Άllos méni eki pu ménis
ke to dínun aftunu
|