Ο θάνατός σου είν’ η ζωή μου
όλοι το λένε μες τη ζωή
όμως δε σκέφτηκαν σ’ αυτήν την πλάση
πως είμαστ’ όλοι περαστικοί
Από το χάρο το σκληρό
κανένας δε γλιτώνει
Το παραμύθι της ζωής για όλους τελειώνει
Το πεπρωμένο δεν το γνωρίζεις
κανείς δεν ξέρει τι θα το βρει
η πόρτα της ζωής για όλους κλείνει
κι όλοι θα μπούμε αχ στη μαύρη γη
Τώρα κανένας πια δεν υπάρχει
για να σου κάνει λίγο καλό
το ένα πόδι μας είναι στον τάφο
κι όμως ο νους μας αχ πάει στο κακό
|
O thánatós su in’ i zoí mu
óli to léne mes ti zoí
ómos de skéftikan s’ aftín tin plási
pos imast’ óli perastiki
Apó to cháro to skliró
kanénas de glitóni
To paramíthi tis zoís gia ólus telióni
To peproméno den to gnorízis
kanis den kséri ti tha to vri
i pórta tis zoís gia ólus klini
ki óli tha bume ach sti mavri gi
Tóra kanénas pia den ipárchi
gia na su káni lígo kaló
to éna pódi mas ine ston táfo
ki ómos o nus mas ach pái sto kakó
|