Ο τρελός ο τζίτζικας μες στο καλοκαίρι
σκάει, πετάει τη σκούφια του ντάλα μεσημέρι
κι όλο τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι κάτω στο πλάι
κι όλο τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι πονηρά χαμογελάει.
Πάνω – πάνω στην κορφή της μουριάς σκαλώνει,
δεν τού καίγεται καρφί, ούτε μαραζώνει
κι όλο τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι βγάζει μια ψηλή κορώνα
κι όλο τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι δε φοβάται το χειμώνα.
Με την πρώτη παγωνιά, με το πρώτο αγιάζι,
ο φτωχός ο τζίτζικας τα φτερά τινάζει
κι όλο τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι τελευταίο τραγουδάκι
κι όλο τζι τζι τζι τζι τζι τζι τζι φεύγει το καλοκαιράκι
|
O trelós o tzítzikas mes sto kalokeri
skái, petái ti skufia tu ntála mesiméri
ki ólo tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi káto sto plái
ki ólo tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi ponirá chamogelái.
Páno – páno stin korfí tis muriás skalóni,
den tu kegete karfí, ute marazóni
ki ólo tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi vgázi mia psilí koróna
ki ólo tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi de fováte to chimóna.
Me tin próti pagoniá, me to próto agiázi,
o ftochós o tzítzikas ta fterá tinázi
ki ólo tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi telefteo tragudáki
ki ólo tzi tzi tzi tzi tzi tzi tzi fevgi to kalokeráki
|