Φτωχέ ζητιάνε της γωνιάς,
σήμερα μην δακρύζεις,
ο κόσμος πέρα ως πέρα
για μένανε γελά.
Σαν αγαπιέσαι κι αγαπάς
τον ουρανό αγγίζεις,
τον ουρανό αγγίζεις
και τ’ άστρα τα ψηλά.
Μα ο κεραυνός κι η αστραπή
με λάβωσαν στη στράτα,
Το “σ’ αγαπώ” μου στη σιωπή,
τα όνειρα φευγάτα.
Φτωχέ ζητιάνε της γωνιάς,
άσε να κάτσω πλάι
να γίνουμε παρέα
στην άπονη ζωή.
Εσύ τη φτώχεια σου να κλαις
κι εγώ αυτόν που πάει
κι εγώ αυτόν που πάει
και μένω μοναχή.
|
Ftoché zitiáne tis goniás,
símera min dakrízis,
o kósmos péra os péra
gia ménane gelá.
San agapiése ki agapás
ton uranó angizis,
ton uranó angizis
ke t’ ástra ta psilá.
Ma o keravnós ki i astrapí
me lávosan sti stráta,
To “s’ agapó” mu sti siopí,
ta ónira fevgáta.
Ftoché zitiáne tis goniás,
áse na kátso plái
na ginume paréa
stin áponi zoí.
Esí ti ftóchia su na kles
ki egó aftón pu pái
ki egó aftón pu pái
ke méno monachí.
|