|
Απ’ τα ψηλά πατώματα
και απ’ τα μεγάλα σπίτια
κατρακύλησα στ’ αλήθεια
και έκλαψες από συνήθεια
κι όταν μ’ είδες πεταμένο
με παράτησες σαν ξένο.
Καλά μου τα ‘λεγαν
όσοι μ’ αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ’ τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
Για τις αδυναμίες μου
τον εαυτό μου βρίζω
και τον κόσμο που γνωρίζω
αποφεύγω ν’ αντικρίζω
κι ο φτωχότερος του κόσμου
είμαι τώρα και δακρύζω.
Καλά μου τα ‘λεγαν
όσοι μ’ αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ’ τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
|
Ap’ ta psilá patómata
ke ap’ ta megála spítia
katrakílisa st’ alíthia
ke éklapses apó siníthia
ki ótan m’ ides petaméno
me parátises san kséno.
Kalá mu ta ‘legan
ósi m’ agápagan
ma egó se séna pístepsa
ke ti zoí mu achrístepsa
ki ap’ ta psilá patómata
vréthika mes sta chómata.
Gia tis adinamíes mu
ton eaftó mu vrízo
ke ton kósmo pu gnorízo
apofevgo n’ antikrízo
ki o ftochóteros tu kósmu
ime tóra ke dakrízo.
Kalá mu ta ‘legan
ósi m’ agápagan
ma egó se séna pístepsa
ke ti zoí mu achrístepsa
ki ap’ ta psilá patómata
vréthika mes sta chómata.
|
