Πάνω που είχα συνηθίσει μοναχή μου
Κι απ’ τα παλιά είχα γιατρέψει την πληγή μου
Ήρθες εσύ απ’ το πουθενά
Χτύπησες φλέβα που πονά
Κι όταν σ’ αγάπησα βαθιά με περιφρόνησες
Κι ύστερα λένε πως για όλα φταίνε οι φόνισσες
Σου είχα πει ότι δεν είμαι σαν τις άλλες
Μα κάποιο βράδυ στις στιγμές μας τις μεγάλες,
Μου είπες λόγια τρυφερά, πώς να κρατήσει η καρδιά;
Δίχως αντίσταση καμιά σου παραδόθηκα
Και πριν λαλήσει τρεις φορές ξαναπροδόθηκα
Πάνω που είχα συνηθίσει μοναχή μου.
|
Páno pu icha sinithísi monachí mu
Ki ap’ ta paliá icha giatrépsi tin pligí mu
Ήrthes esí ap’ to puthená
Chtípises fléva pu poná
Ki ótan s’ agápisa vathiá me perifrónises
Ki ístera léne pos gia óla ftene i fónisses
Su icha pi óti den ime san tis álles
Ma kápio vrádi stis stigmés mas tis megáles,
Mu ipes lógia triferá, pós na kratísi i kardiá;
Díchos antístasi kamiá su paradóthika
Ke prin lalísi tris forés ksanaprodóthika
Páno pu icha sinithísi monachí mu.
|