Κάτι που πονάει μην μου το θυμίζεις
φίλε μου καλέ αν μ’ αγαπάς
σβήσ’ το παρελθόν κοίτα το παρόν
δεν αξίζει άλλο ν’ αγαπάς
Η νύχτα με φεγγάρια δεν περνάει
στις αναμνήσεις πάντα θα πονάει
η πρώτη αγάπη και η τελευταία
που η θύμηση την κάνει πιο μοιραία
Μη μιλάς για ‘κείνη μίλα μου για σένα
οι πληγές δεν έχουν γιατρευτεί
ήπια το φαρμάκι βλέπεις στάλα στάλα
σε μια νύχτα έχω γκρεμιστεί
Η νύχτα με φεγγάρια δεν περνάει
στις αναμνήσεις πάντα θα πονάει
η πρώτη αγάπη και η τελευταία
που η θύμηση την κάνει πιο μοιραία
|
Káti pu ponái min mu to thimízis
fíle mu kalé an m’ agapás
svís’ to parelthón kita to parón
den aksízi állo n’ agapás
I níchta me fengária den pernái
stis anamnísis pánta tha ponái
i próti agápi ke i teleftea
pu i thímisi tin káni pio mirea
Mi milás gia ‘kini míla mu gia séna
i pligés den échun giatrefti
ípia to farmáki vlépis stála stála
se mia níchta écho gkremisti
I níchta me fengária den pernái
stis anamnísis pánta tha ponái
i próti agápi ke i teleftea
pu i thímisi tin káni pio mirea
|