Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω.
Αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.
Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο.
Σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο.
Στέκομαι σ’ άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω.
Τι λίγοι και πως χάνονται απ’ τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.
Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο;
|
To isternó mu fílima sto métopo su páre
ke áfise me, agápi mu, dio lógia na su po.
Alíthia les san óniro pos diávike i zoí mu
chorís kanéna atélioto ke ksémakro skopó.
Ma an i elpída pétakse se méra í se níchta
eki me sképase vunó tis distichiás megálo.
Su fenete pos échasa to pio lígo kalí mu
afu i zoí ine óniro krimméno mésa s’ állo.
Stékome s’ ágria akrogialiá pu dérni to kíma
ki ámmus chrisus sta chéria mu sfichtá sfichtá kratáo.
Ti lígi ke pos chánonte ap’ ta klistá mu chéria
enó egó se dákria olópikra ksespáo.
Theé mu, ine adínato na sóso móno énan
apó to kíma pu kilá me thórivo megálo;
Ine óla ósa vlépume s’ aftón edó ton kósmo
éna óniro atélioto krimméno mésa s’ állo;
|