|
Σταματούν τα ρολόγια, χάνονται τα λόγια όταν σε κοιτώ.
Ξεχνάω εμένα όταν βρίσκω εσένα κι όταν σου μιλώ.
Σ’ όλα αυτά που για χρόνια δεν ήμουν εσύ με γυρνάς,
το πρωί σαν τον ήλιο όταν δίπλα μου ξυπνάς.
Και δεν ξέρω αν αξίζω έστω και να σ’ αγγίζω όταν το ζητάς.
Μα εσύ με πιστεύεις απ’ το ψέμα με κλέβεις στην αλήθεια με πας.
Και στ’ αλήθεια ποιος είμαι το βλέπω καθαρά
μαζί σου όταν είμαι πεθαίνω, γεννιέμαι ξανά.
Τόσο καιρό με κρατάς ζωντανό,
ένα λόγο μου δίνεις ακόμα να ζήσω.
Αυτή τη ζωή που μου δίνεις εσύ
ποτέ δεν μπορούσα εγώ ν’ αρχίσω.
Η μέρα γελάει,
γαλάζια μου σκάει στον ουρανό.
Και στο διάστημα φεύγω,
του χρόνου ξεφεύγω
στ’ άστρο σου το κρυφό.
Όλα θα τα αντέχω
αν μαζί μου σ’ έχω εδώ,
σ’ ένα όνειρο που βγήκε αληθινό.
Τόσο καιρό με κρατάς ζωντανό,
ένα λόγο μου δίνεις ακόμα να ζήσω.
Αυτή τη ζωή που μου δίνεις εσύ
ποτέ δεν μπορούσα εγώ ν’ αρχίσω.
Τόσο καιρό κρατάς ζωντανό
ένα όνειρο που βγήκε αληθινό..
|
Stamatun ta rológia, chánonte ta lógia ótan se kitó.
Ksechnáo eména ótan vrísko eséna ki ótan su miló.
S’ óla aftá pu gia chrónia den ímun esí me girnás,
to pri san ton ílio ótan dípla mu ksipnás.
Ke den kséro an aksízo ésto ke na s’ angizo ótan to zitás.
Ma esí me pistevis ap’ to pséma me klévis stin alíthia me pas.
Ke st’ alíthia pios ime to vlépo kathará
mazí su ótan ime petheno, genniéme ksaná.
Tóso keró me kratás zontanó,
éna lógo mu dínis akóma na zíso.
Aftí ti zoí pu mu dínis esí
poté den borusa egó n’ archíso.
I méra gelái,
galázia mu skái ston uranó.
Ke sto diástima fevgo,
tu chrónu ksefevgo
st’ ástro su to krifó.
Όla tha ta antécho
an mazí mu s’ écho edó,
s’ éna óniro pu vgíke alithinó.
Tóso keró me kratás zontanó,
éna lógo mu dínis akóma na zíso.
Aftí ti zoí pu mu dínis esí
poté den borusa egó n’ archíso.
Tóso keró kratás zontanó
éna óniro pu vgíke alithinó..
|
