Όποιος αγάπησε κι όποιος πονάει,
το ίδιο βάσανο τον τυραννάει.
όποιος πληγώθηκε και δεν μπορεί να γειάνει
ας γίνει φίλος μου, παρέα να μου κάνει,
αχ! ας γίνει φίλος μου, παρέα να μου κάνει.
Την ευτυχία μου την έχουν κλέψει
κι όποιος αγάπησε, ας με πιστέψει,
αφού το ταίρι μου για πάντα το ‘χω χάσει,
ο χάρος, πιο καλά, να ‘ρθεί να μ’ αγκαλιάσει,
αχ!, ο χάρος, πιο καλά, να ‘ρθεί να μ’ αγκαλιάσει.
Τώρα οι νύχτες μου περνούν θλιμμένες
γιατί οι ελπίδες μου είναι χαμένες,
εμένα ο πόνος μου βαθιά έχει ριζώσει
κι όποιος αγάπησε, μονάχα, θα με νιώσει.
|
Όpios agápise ki ópios ponái,
to ídio vásano ton tirannái.
ópios pligóthike ke den bori na giáni
as gini fílos mu, paréa na mu káni,
ach! as gini fílos mu, paréa na mu káni.
Tin eftichía mu tin échun klépsi
ki ópios agápise, as me pistépsi,
afu to teri mu gia pánta to ‘cho chási,
o cháros, pio kalá, na ‘rthi na m’ agkaliási,
ach!, o cháros, pio kalá, na ‘rthi na m’ agkaliási.
Tóra i níchtes mu pernun thlimménes
giatí i elpídes mu ine chaménes,
eména o pónos mu vathiá échi rizósi
ki ópios agápise, monácha, tha me niósi.
|