Ορκίστηκα στο χάραμα,
στη μέρα που γεννιέται.
Πως θα `βρίσκα τη δύναμη,
να φύγω, να χαθώ.
Δεν έπρεπε να αγαπώ
κι ο πόνος ας μετριέται.
Σε κάθε βήμα μου βαρύ
σε κάθε στεναγμό.
Ορκίστηκα στη μάνα μου,
που πόνεσε για μένα.
Πως δε θα κλάψω άλλο πια,
για σένα που πονώ.
Καρδιές που συναντήθηκαν,
στης μοίρας τα γραμμένα.
Το δάκρυ πίνουν για νερό,
κρασάκι τον καημό.
Ορκίστηκα και στο Θεό,
που μ’ έχει τυραννήσει.
Στα χέρια σου, στο πλάι σου,
να μην ξημερωθώ.
Μα εγώ τον παρακάλεσα
να με παρηγορήσει.
Κι απ’ της αγάπης τον καημό
να βγω να ξεχαστώ.
|
Orkístika sto chárama,
sti méra pu genniéte.
Pos tha `vríska ti dínami,
na fígo, na chathó.
Den éprepe na agapó
ki o pónos as metriéte.
Se káthe víma mu varí
se káthe stenagmó.
Orkístika sti mána mu,
pu pónese gia ména.
Pos de tha klápso állo pia,
gia séna pu ponó.
Kardiés pu sinantíthikan,
stis miras ta gramména.
To dákri pínun gia neró,
krasáki ton kaimó.
Orkístika ke sto Theó,
pu m’ échi tirannísi.
Sta chéria su, sto plái su,
na min ksimerothó.
Ma egó ton parakálesa
na me parigorísi.
Ki ap’ tis agápis ton kaimó
na vgo na ksechastó.
|