Όσα δεν ξέρεις τόσα χρόνια μας ενώνουν
κι όσα δε ξέρω κι άλλα τόσα μας σκοτώνουν
Κρυφά κι οι δυο μας ορκιστήκαμε στον πόνο
το μυστικό βαθιά να κρύψουμε στο χρόνο
Είν’ η αγάπη μαγική σαν ένα ποίημα
που καταλήγει βιαστική σε μαύρο κύμα
Έρχεται φεύγει η αγάπη με ένα δάκρυ
κι εσύ να ορκίζεσαι πως θα τη βρεις την άκρη
Έχει πανσέληνο κι η νύχτα μου φωνάζει
κι ένα αδέσποτο φεγγάρι που νυστάζει
Αυτά που ξέρεις είναι εκεί και δεν αλλάζουν
κι όσα δεν ξέρεις είναι εδώ και αίμα στάζουν
|
Όsa den kséris tósa chrónia mas enónun
ki ósa de kséro ki álla tósa mas skotónun
Krifá ki i dio mas orkistíkame ston póno
to mistikó vathiá na krípsume sto chróno
In’ i agápi magikí san éna piima
pu katalígi viastikí se mavro kíma
Έrchete fevgi i agápi me éna dákri
ki esí na orkízese pos tha ti vris tin ákri
Έchi pansélino ki i níchta mu fonázi
ki éna adéspoto fengári pu nistázi
Aftá pu kséris ine eki ke den allázun
ki ósa den kséris ine edó ke ema stázun
|